Pierwsze zachorowanie na wściekliznę potwierdzone w Norwegii od ponad 200 lat
W dniu 6 maja zmarła 24-letnia norweska turystka po powrocie z wycieczki na Filipinach. Zdiagnozowano u niej wściekliznę po pogryzieniu przez szczeniaka. Nie została zaszczepiona przed wyjazdem, jak również nie otrzymała profilaktyki poekspozycyjnej po pogryzieniu. Inne osoby z jej wycieczki, które miały kontakt z psem, jak również personel szpitala który miał kontakt z chorą, zostały poddane obserwacji oraz szczepieniom poekspozycyjnym.
W dniu 3 maja 2019 roku Norweski Instytut Zdrowia Publicznego potwierdził, że u 24-letniej pacjentki, stopniowo nasilające się objawy neurologiczne były spowodowane wirusem wścieklizny. Pacjentka zmarła w dniu 6 maja. Dwa miesiące wcześniej Norweżka została pogryziona przez szczeniaka w trakcie wycieczki na Filipinach. Turystka nie została zaszczepiona przed podróżą, jak również nie zgłosiła się do lekarza po pogryzieniu, jak również po powrocie do kraju. W trakcie wycieczki kilka innych osób również miało kontakt z chorym psem i również nie otrzymało profilaktyki poekspozycyjnej po powrocie.
Jest to pierwszy przypadek wścieklizny zdiagnozowany u człowieka w Norwegii od 1815 roku. Norwegia jest uznawana za wolną od wścieklizny i okazjonalnie stwierdza się zakażenia wśród pojedynczych nietoperzy. Co kilka lat wykrywa się również wściekliznę wśród lisów polarnych na archipelagu Svalbard, przechodzących z Rosji po zamarźniętym morzu. Norweski Instytut Zdrowia Publicznego zaleca szczepienia profilaktyczne osobom podróżującym do terenów endemicznych, jednak decyzja o zaszczepieniu jest podejmowana indywidualnie przez turystów po konsultacji z lekarzem. W Norwegii trwa też dyskusja, czy zalecenia są wystarczająco szczegółowe oraz czy personel medyczny kontaktujący się z chorą zachował wystarczające środki ostrożności.
Wścieklizna jest ostrą odzwierzęcą chorobą zakaźną ośrodkowego układu nerwowego, objawiającą się zapaleniem mózgu i rdzenia, prowadzącą do zgonu. Wirus przenoszony jest ze śliną chorego zwierzęcia poprzez ugryzienie albo oślinienie uszkodzonej skóry lub błon śluzowych. Źródłem zakażenia są dzikie zwierzęta drapieżne, nietoperze, psy, koty, rzadziej inne zwierzęta, tj. sarny, krowy, wiewiórki, gryzonie zakażone przypadkowo wścieklizną. W Polsce od wielu lat nie stwierdzono przypadku wścieklizny u ludzi.
Szczepienia przeciw wściekliźnie podawane są w ramach:
- profilaktyki poekspozycyjnej po narażeniu (kontakcie) ze zwierzęciem podejrzanym o zakażenie wścieklizną w celu nie dopuszczenia do rozwoju choroby,
- profilaktyki przedekspozycyjnej zalecanej podróżującym w tereny występowania wścieklizny oraz osobom narażonym na zakażenie wirusem wścieklizny.
