Prof. Zbigniew Rudkowski (ur. 1929)
Lekarz, pediatra, uczeń Profesor Hanny Hirszfeldowej. Inicjator i założyciel Polskiego Towarzystwa Wakcynologicznego, którego jest członkiem honorowym. Zastępca Dyrektora Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej we Wrocławiu (1970-1973), Dyrektor Instytutu Pediatrii (1973-1981). Krajowy koordynator europejskiego Programu WHO/CEHAPE zdrowia środowiskowego dzieci (2006-2007). Wielokrotny stypendysta kliniczno-naukowy w licznych klinikach uniwersyteckich Europy i Ameryki. Redaktor Naczelny czasopisma Medycyna Środowiskowa. Przewodniczący Rady Naukowej Fundacji na Rzecz Zdrowia Dzieci Zagłębia Miedziowego, Członek licznych organizacji naukowych, m.in. Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych (członek honorowy), Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Medycyny Środowiskowej (członek honorowy), Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Austriackiego Towarzystwa Pediatrycznego, Kubańskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Niemieckiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych Dzieci, Międzynarodowego Towarzystwa Mikrobiologicznego i Chorób Zakaźnych. Odznaczony Krzyżem Orderu Uśmiechu, „Hipokratesem” Towarzystwa Medycyny Rodzinnej, Srebrnym Medalem Akademii Medycznej, medalem im. Brudzińskiego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i licznymi odznaczeniami okolicznościowymi.
Profesor Rudkowski odegrał istotną rolę w zdefiniowaniu w Polsce wakcynologii jako interdyscyplinarnej dziedziny zrzeszającej naukowców, mikrobiologów oraz lekarzy praktyków. Jako młody pediatra miał styczność z najcięższymi przypadkami poliomyelitis u dzieci. W drugiej połowie lat 50-tych XX w., w czasie gdy w Polsce nie było to rutynowo praktykowane, otworzył poradnię dla zdrowych dzieci, mającą na celu monitoring kondycji zdrowotnej dzieci. Ówcześnie było to uważane za działanie pionierskie i nowatorskie. W 1963 roku, w czasie epidemii ospy prawdziwej we Wrocławiu, założył Kliniczną Poradnię Odczynów Poszczepiennych. W 1965 roku zorganizował i prowadził pracownię immunologii dziecięcej, przekształconą następnie w Klinikę pod kierunkiem swego ucznia, obecnie prof. Adama Jankowskiego. Od 1963 roku Profesor Rudkowski związany był z Kliniką Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego Akademii Medycznej we Wrocławiu, gdzie uzyskał habilitację, specjalizację II stopnia z chorób zakaźnych i tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1971 do 1989 roku sprawował funkcję kierownika tej Kliniki. Profesor, mając bezpośredni kontakt z chorobami zakaźnymi i ich groźnymi następstwami zawsze podkreślał ogromną rolę szczepień jako skutecznego sposobu zapobiegania tym chorobom. Jednocześnie kładł duży nacisk na dokładne badanie kwalifikacyjne przed podjęciem decyzji o szczepieniu. Ostatnie lata kariery poświęcił nauczaniu młodych lekarzy i na działalność w Towarzystwach Naukowych.
