Czy można szczepić osoby z obniżoną odpornością?

Osoby zakażone HIV, szczególnie w trakcie leczenia, są podatne na ciężkie zakażenia. Stwierdza się u nich zmniejszoną odpowiedź immunologiczną na szczepienia przeciwko poliomyelitis, pneumokokom, tężcowi, odrze, Haemophilus influenzae typu b, grypie, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Szczepienia osób zakażonych HIV powinny być przeprowadzane jak najwcześniej. Nie powinno się im podawać szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy. Szczepienia przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) oraz ospie wietrznej uzależnione są od stanu odporności organizmu.

Pacjenci zakażeni HIV mogą być szczepieni przeciwko: błonicy i tężcowi (Td), wirusowemu zapaleniu wątroby typu A (wzw A), wściekliźnie, meningokokom.

U pacjentów po przeszczepie szpiku wzrasta ryzyko zakażeń bakteriami otoczkowymi, tj.: pneumokokami, Haemophilus influenzae typu b, meningokokami. Szczepienia przeciwko tym bakteriom powinno przeprowadzać się od 12 do 24 miesiąca po przeszczepie. Stwierdzono, że po transplantacji obniża się z czasem poziom przeciwciał po szczepieniach wykonanych w dzieciństwie przeciwko tężcowi, błonicy, Haemophilus influenzae typu b, poliomyelitis, odrze, śwince i różyczce. Osoby, u których nie stwierdza się odrzucenia przeszczepu i nie przyjmują leków immunosupresyjnych, mogą otrzymać szczepionkę MMR po 2 latach od transplantacji.